www.narutoandshippuuden.fora.pl

Orihime

Mówi się, że duchy widzą tylko dobrzy z natury ludzie, obdarzeni ponadprzeciętną mocą duchową. Wśród nich spotyka się osoby, które postanowiły wykorzystać swój dar i poprzez trening ducha i ciała zyskały nowsze umiejętności. Utrzymują one harmonię między życiem ziemskim,a zaświatami, potrzebną do tego energię czerpiąc z obcowania z duchami. Mowa tu nie o kim innym, jak o ludziach zawsze kojarzonych z duchami, od wieków wyobrażanych jako starzy mędrcy, służący swemu plemieniu duchowymi radami i przepowiedniami – mowa o szamanach.

Dzień dzisiejszy. Ludzie prześcigają się w gromadzeniu bogactw i budowaniu potęgi. Są tacy, którzy dobro materialne stawiają ponad dobro moralne. A co za tym idzie? Wiara w świat astralny spychana jest na boczny tor. Coraz mniej ludzi wierzy w duchy, a co dopiero mówić o ich dostrzeganiu. Wizerunek i liczebność szamanów znacznie się zmieniły. Teraz większość z nich używa duchów do walki z innymi szamanami. Nie walczą jednak bez powodu. Co pięćset lat bowiem organizowany jest światowy turniej walk szamańskich. Już sama liczba dzielących kolejne turnieje lat pokazuje, że sprawa jest poważna. I tak w rzeczywistości jest, ponieważ by chociaż wziąć udział w turnieju, trzeba się sporo napracować. Większość uczestników odpada, a czasami nawet ginie przed rozpoczęciem prawdziwej rywalizacji. Szamani jednak podejmują ryzyko z wiadomego powodu – nagrody. Otóż zwycięzca turnieju otrzymuje tytuł króla szamanów, który niesie ze sobą nieograniczone możliwości.

Jak się nietrudno domyślić, szamanem jest także wręcz zwyczajny nastolatek – Yoh Asakura. Wraz ze swym sprytnym przyjacielem, Mantą Oyamadą, oraz duchem legendarnego samuraja Amidamaru nasz bohater zaczyna swą wielką przygodę. Celem jest spełnienie jego marzenia – zdobycie korony króla szamanów.

Sensowna i przede wszystkim prosta – tak krótko opisałabym fabułę Shaman King. Tutaj głównym motorem akcji jest walka, tak jak to zresztą często bywa. Walk jest naprawdę sporo i niemal w każdym odcinku zobaczymy jakąś konfrontację. Zwykle jednak są one krótkie, a bohaterowie rozprawiają się z jednym wrogiem w nie więcej niż kilka odcinków. Poza tym w fabule ogólnie nie ma większych zaskoczeń i poważniejszych zwrotów akcji. Król Szamanów to po prostu zwyczajna przygodówka z garstką bohaterów dążących do spełnienia marzeń. 64 odcinki to wystarczająco dużo czasu, by szerzej przedstawić główny wątek i do tego zmieścić jeszcze kilka pobocznych historii, poświęconych konkretnym bohaterom. Pojawiło się też kilka odcinków typu „zapychaczy”. W tym jednak przypadku określenie to mija się z prawdą, bo właśnie te epizody ogląda się z wielką przyjemnością.

Postacie są strasznie typowe i przewidywalne. Mamy tu większość odpowiedników bohaterów z gatunku shounen: praworządnie dobrego, lubiącego dobrze zjeść młodzieńca z ambicjami ratowania świata; jego rywala – ponoć go nienawidzącego, lecz powoli nawiązującego z nim przyjaźń; jest tu także ambitna, trzymająca krótko facetów dziewczyna; nieszczęsny co do kobiet facet z wyglądu przypominający lowelasa itd. Mimo to myślę, że każdy bez problemu znajdzie tu jakiegoś faworyta. Oklepane charaktery nadrabiają bowiem sporą dawką dobrego humoru, który towarzyszy ich perypetiom. Bardziej interesujące i nowe postacie zdarzają się, owszem, ale to już raczej tylko wśród tych z drugiego planu.

Grafika co prawda zbyt piękna nie jest, ale nie jest też brzydka. Taki styl, jaki mamy okazję tu oglądać, również ma swoich fanów. Wprawdzie zobaczymy tu nieco zdeformowane ciała i fryzury, jednak za to otoczenie i tła towarzyszące postaciom cieszą oczy. No, może „cieszą” to za dużo powiedziane, ale ważne, że nie rażą. Zabudowania są miejscami bardzo ładnie przedstawione. Poziom graficzny trzyma też wszelka występująca flora. Linie są proste i szczerze mówiąc, nie zwróciłam uwagi, by w którymkolwiek momencie ulegało to zmianie. Muzykę z kolei bez zastanowienia zaliczam do zalet serii. Usłyszymy tu rozmaite utwory – od tworzących tajemniczy klimat fortepianowych solówek, przez lekkie gitarowe brzmienia, kończąc na towarzyszących walkom dynamicznych muzyczkach, żywcem wziętych z gier typu platformówek. Całość zaś idealnie ze sobą współgra i zawsze jest dobrze dopasowana do akcji. Warto też wspomnieć o openingach i endingach. Piosenki w nich użyte zaśpiewała kobieta, obok głosu której żaden fan anime nie przechodzi obojętnie – Megumi Hayashibara.

Chciałam na koniec wspomnieć o jeszcze jednej rzeczy. Otóż spotkałam się z wieloma osobami, które uważały, że seria Shaman King przeznaczona jest wyłącznie dla dzieci. Myślę, że miały one styczność tylko z ocenzurowaną wersją anime, emitowaną w polskiej telewizji. Biorąc pod uwagę tematykę kanałów, na których się pojawiło, nasza narodowa wersja bez wątpienia była przeznaczona dla młodszej widowni. Komu w takim razie poleciłabym oryginał? Na pewno fanom gatunku i wielbicielom trochę dłuższych serii, w których sporo się dzieje. Sądzę, że Shaman Kinga mogą obejrzeć także starzy wyjadacze, traktując go jako humorystyczną, lekką do strawienia odskocznię od poważniejszych tytułów. Ponadto nie pogardzi nim także widz lubiący dobrą, nie ciągnącą się przez kilka odcinków walkę. Czy warto więc doszukiwać się tu głębi i przesłania? To już pozostawiam samodzielnej ocenie po zapoznaniu się z serią.

HatakeKakashi

ciekawe czy my ludzie w realu widzimy ;]

Orihime

nom..